425. Śladami króla Artura

Tak sobie myślę, czy ten Artur to nie wymówka, żeby pokazać Wam po raz kolejny Kornwalię, w której to zakochałam się bez reszty. I szczerze mówiąc, gdybym mogła, to właśnie tam chciałabym spędzić resztę życia. Tęsknię za nią i mam nadzieję tam wrócić. Tymczasem ostro grywam w kumulacje lotto (w Kornwalii dom z widokiem na morze kosztuje nie mało) i przeglądam sobie oferty posiadłości na sprzedaż. A nuż, widelec...

Tymczasem wróćmy do tytułowego króla Artura i miejsca jego narodzin, czyli zamku Tintagel.

396. Kobieta samotna w podróży

- czy to możliwe? Jak najbardziej!

Gdy rozmawiam ze znajomymi o moich podróżach, zawsze około dziewięćdziesięciu procent stwierdza, że to niebezpieczne, że nierozsądne, że to akt heroizmu lub dowód szaleństwa. Ośmielę się z tym nie zgodzić. Czasem niebezpieczniej jest przechodzić przez ulicę, nawet po pasach, w małym, polskim miasteczku.

Plymouth, Dewon. To miasto poznałam właśnie podróżując solo, będzie więc dzisiaj naszą ilustracją.

390. Lazurowe Mousehole i błyskawiczne scones.

Mousehole, to mała, rybacka wioska na południu Kornwalii. Świetne miejsce na chwilkę wytchnienia od pędzącego w obłędzie świata. Ciche, spokojne, pełne unoszących się na wodzie łodzi, błękitu, światła. W Mousehole pierwszy raz spróbowałam angielskich bułeczek scones. W małej kawiarence, ciepłe, podane z aromatyczną herbatką, clotted cream (50% śmietanką) i dżemem. Były wspaniałe, zwłaszcza po długim spacerze nad morzem. Jakiś czas po powrocie z Kornwalii zatęskniłam za nimi, znalazłam przepis i spróbowałam zrobić je sama. Okazały się niezwykle proste, szybkie do przygotowania i zakochuje się w nich każdy, kto tylko ich spróbuje. 

Szetlandy w kardiganach

Niestety wciąż nie mogę edytować i w związku z tym pokazać kolejnych, fotograficznych wspomnień. Ale za to mogę Wam pokazać szetlandy w kardiganach. A ściślej kuce szetlandzkie w zapierającym dech krajobrazie Szkocji. Tam jeszcze nie dotarłam, choć wiem, że bardzo warto. Może w przyszłości - tymczasem zapraszam do podziwiania rękodzieła niezwykle utalentowanej pani Doreen Brown. Kucyki z godnością przyjęły rolę modeli. A całość to efekt promocji Szkocji - przyznacie, że pomysłowy i udany - "Year of Natural Scotland 2013". Polecam pozwiedzać choćby wirtualnie ich stronę. Znajdziecie tam nie tylko krajobrazy, ale też zabytki i przysmaki regionalne - choćby znaną na całym świecie whisky. Polecam gorąco.

Czyż nie są urocze?
Wszystkie fotografie pochodzą z Visit Scotland

Boscastle i największa powódź współczesnej Wielkiej Brytanii

16 sierpnia 2004 roku, w pochmurny poranek ludzie w Boscastle rozpoczęli kolejny, oraz jak wówczas sądzili, zwyczajny dzień. Pootwierali sklepiki, puby, muzeum czarów, choć nie spodziewali się w taką pogodę zbyt wielu turystów w maleńkiej, założonej w XVI wieku, rybackiej wiosce. Dzieciaki miały wakacje, więc pozostały w domach i spokojnie mogły pograć na komputerze lub bezkarnie pogapić się w telewizor. Dzień był smętny i ponury. Tym bardziej, że domy leżały w wąskiej, otoczonej stromymi skałami, dolinie, nad rzeką Valency oraz mniejszymi, Jordan i Paradise. 

Około godziny dwunastej, w położonym 4 km dalej Lesnewth rozpadał się deszcz i z chwili na chwilę ciął coraz bardziej intensywnie. O piętnastej lało już 15 mm wody w przeciągu 15 minut. Burza uszkodziła i odcięła zasilanie elektryczne, coraz więcej ciemnych chmur gromadziło się nad domami. O piętnastej trzydzieści pięć, Valency wystąpiła z brzegów i z impetem ruszyła w stronę morza. Teraz wydarzenia toczyły się już lawinowo, na równi ze skłębioną, brunatną wodą. 

Boscastle. Spróbujemy cię utopić, a jak się nie uda, to spłoniesz!

Tak nakazywał napisany w 1486 roku „Malleus Maleficarum”, czyli „Młot na czarownice”.

Było to opracowanie na temat magii, czarownic, ich wykrywania, przesłuchiwania, sądzenia i wykonywania wyroków. Doprowadził on do zamordowania tysięcy kobiet w całej Europie, głównie w XVI i XVII wieku. 

Zapraszam do tropikalnego lasu - czyli kolejna odsłona Eden Project

Rozpędziłam z tym Edenem i ubrdałam sobie, że już was oprowadziłam po biomie podzwrotnikowym i suchym. Chcę podlinkować wiadomości o tym projekcie - patrzę, a tu mamy zaledwie bachanalia. Zonk. Nic to, od razu wpadniemy do dżungli :) Później nadrobimy inne zaległości.

Dla tych co przyłączyli się do naszych wycieczek nie dawno - TU są wiadomości o Eden Project, a TU wszystkie pozostałe na temat tego boskiego ogrodu.

Biom tropikalny, dżungla, sieć strumieni, pagórków, to po prostu największa szklarnia na świecie. Ma 55 metrów wysokości, 200 metrów długości i obejmuje obszar 1,3 hektara. Szklarnia, ale nie ze szkła. Zresztą taką powierzchnię trudno byłoby oszklić, jeszcze trudniej utrzymać i stworzyć tak naturalne środowisko. Jest to specjalna, naprężona pomiędzy stalową konstrukcją, folia. Przepuszcza ona powietrze i wilgoć. Przypomina to plaster miodu, a jeden element ma około 9 metrów. Temperatura i wilgotność jest kontrolowane komputerowo.

Gdybyśmy przechodzili z biomu podzwrotnikowego (jak zamierzałam pierwotnie, i w jakiej kolejności zwiedzałam Eden), minęlibyśmy stragan pełen kwiatów i plantację znajomych nam pomidorków. Ten ogród botaniczny ma za zadanie pokazanie wszystkim, a przede wszystkim dzieciom, jak ważne jest środowisko, jak niezbędne są dla nas rośliny. Prezentuje całą złożoność i sieć zależności między gatunkiem ludzkim, a tym co rośnie na naszej planecie. Uczy jakie korzyści płyną z dbania o florę i mądrego wykorzystania jej. Są ekspozycje przedstawiające, zniszczenia niestety niesione przyrodzie przez człowieka i rabunkową gospodarkę. Wielka szkoda, że dzieci z Polski nie maja szansy go zobaczyć. W dodatku cena za wstęp dla dorosłej osoby wynosi aż 22 funty w tej chwili, ja parę lat temu płaciłam nieco mniej.

Do Eden weszłam w momencie otwarcia i w pierwszej kolejności zwiedzałam biom suchy. Miałam szczęście, bo zwiedzających było niewielu i mogłam spokojnie zrobić zdjęcia. Tu, w biomie tropikalnym, było ich multum. Ale nie to uderzyło mnie tuż po wejściu do największej kopuły. Otóż zaparło mi dech i to nie tylko z wrażenia. Było gorąco, nieziemsko parnie, wilgotno. Łapałam powietrze jak wyciągnięta z wody ryba. I chwile trwało zanim organizm przystosował się do panujących tutaj warunków. Ale wewnątrz, po jakimś czasie wędrowania, i tak zaczynało robić mi się słabo.

Zatrzymałam się przy wejściu, przede mną rozciągała się prawdziwa dżungla. Ogrom roślin porażał, obiektyw aparatu pokrył się mgiełką, wokół słychać było strumienie i wodospady. I choć wszystko znajdowało się pod przeźroczystą kopułą, na dole, w dżungli panował półmrok.

W Eden prowadzone są również badania. Naukowcy pracują między innymi nad udoskonaleniem technologii z wykorzystaniem tego co tu rośnie. Ta deska surfingowa zrobiona jest z  bardzo lekkiego drzewa balsamicznego, jej powierzchnię pokryto konopiami indyjskimi, a następnie naturalną żywicą. 

C.D.N

Eden Project i konie Heather Jansch

Tak jak pisałam, dziś zaglądniemy ponownie do Eden Project w Kornwalii. Ale tylko na chwilkę, by odkryć rzeźbę, która jest dziełem Heather Jansch. Artystka, u nas raczej nie znana, tworzy konie w sposób bardzo nie typowy.

Te zwierzęta zawsze były jej pasją, już będąc dzieckiem obserwowała i rysowała je namiętnie. Później ukończyła studia artystyczne i stała się wziętą malarką. Nie dało jej to pełnej satysfakcji. W latach siedemdziesiątych porzuciła więc malarstwo na rzecz rzeźby. Nie chciała jednak naśladować innych i iść utartym torem, poszukiwała formy, która dałaby jej spełnienie i w której mogłaby oddać pełne życia, jej ukochane konie. Pewnego dnia jej syn poszukując drewna na rozpałkę, ściął starą, zdrewniała łodygę dzikiego bluszczu. Wówczas, w powyginanym pędzie, Heather dostrzegła fragment końskiego grzbietu. Dalszych elementów tej końskiej układanki dostarczyło już morze.

Do tej pory powstała już ponad setka koni. Wiele z nich ma naturalną wielkość. Jeden z nich odnalazł swoje miejsce właśnie w Eden Project, w części śródziemnomorskiej. Tam właśnie odkryłam Heather Jansch. Artystka mieszka prawie po sąsiedzku, w Dewon.

Mimo użytego tak nietypowego materiału, jej konie są perfekcyjne pod względem anatomicznym. Artystka doskonale uchwyciła ruch i naturalną grację zwierząt. Jej dzieła otrzymują również swoje unikalne imiona, takie jak: Apollo, Kapitan Cleo, Devon Lad, i.t.d. Osiągają również niebagatelną cenę ponad 50 tysięcy funtów za jednego wierzchowca.

TU można zobaczyć proces tworzenia.

TU znajduje się artykuł i zdjęcia w Mail Online,

a TU strona artystki z galerią jej dzieł.

oraz dwie z wielu jej końskich fotografii, które mnie oczarowały:

Na pożegnanie z sówkami z Looe - w cztery oczy :)

I jeszcze kilka zdjęć sówek, trudno mi się oprzeć pokazaniu ich. Z sowami w cztery oczy :) Zapraszam :) Tak dla przeciwwagi tym zimowo - monochromatycznym klimatom pozostaniemy w słonecznej Kornwalii. Na następny po raz kolejny Eden Project.

Sówki w Looe - czyli letnich klimatów ciąg dalszy

Ponownie zapraszam do Monkey Sanctuary na podziwianie sówek. Klimaty nie tylko letnie ale również nieco czarodziejskie :) Potterowskie rzekłabym :)