Patrzę przez okno, a tam po monochromatycznej porze roku, na nagich gałęziach drzew, odradza się nowe życie, jasne, pełne nadziei... I nic nie szkodzi, że właśnie deszcz pada, że jeszcze chłód pierś ściska, i szarość walczy uparcie ze światłem. Serce wyrywa się do istnienia... Do wędrowania... Choć pamiętać będziemy, idźmy dalej...
5 komentarzy:
wszedzie juz wiosennie ale temperatujy jakos nie bardzo :( czy to zapowiedz kiepskiego lata ?????
Trzeba pamiętać... i trzeba iść... bo stagnacja nikomu nie służy...
Idźmy więc :)
,,trzeba z żywymi naprzód iść" - nie ma innej drogi.
O tak chodźmy dalej...ja to mam ochotę nawet na bieg..:)Pozdrawiam:)
Zapraszam więc na przechadzkę albo truchcik :) Dziś miało być o Saharze, ale będzie o czymś innym :)
Blog niedzielny - zaczynam mieć wątpliwości, za oknami ulewa, zimnica, jesień. A może ja przegapiłam lato?
Prześlij komentarz