398. O tych co skaczą i fruwają słów kilka.

"Zdjęcie bez żywej istoty nie ma sensu. I drzewo, a nawet las, zupełnie nie wystarczą. To musi być stworzenie Boże, które się rusza." - pisał w ostatnim numerze Kontynentów Jacek Hugo-Bader.
 

 Wszystkie zdjęcia poniżej zrobione zostały w Goreme.

Faktem jest, że na moich zdjęciach ludzi jest mało, nad czym zresztą boleję i koniecznie muszę to zmienić. Dlatego dziś troszkę o zwierzętach. W końcu spotykamy je w podróżach, czasem są to spotkania całkiem bliskie. Bo choć czytamy i słyszymy, żeby nie dotykać, nie głaskać, nie spoufalać się, nie potrafimy przejść obok nich obojętnie.

Spotykamy psy, koty, konie i osiołki. Niektóre otwarte, przyjazne, ciekawskie - podchodzą, obwąchują, zaglądają w oczy na samo dno naszych serc i oczekują niezmiennie pieszczoty. Inne nieufne obserwują nas z bezpiecznej odległości, w każdej chwili gotowe zniknąć w jakiejś kryjówce. Jeszcze inne zapracowane i tak zgnębione przez los, że nawet nie mają ochoty podnieść swoich wielkich, smutnych oczu. Stoją apatycznie i czekają na kolejne razy.

Spotkać szczęśliwego osiołka w Egipcie, to na przykład jak wygrana na loterii. Nam się udało. W oazie Siwa. Byłyśmy świadkami powrotu takiej osiołkowej, wypakowanej dwukółki, powożonej przez dzieci, przed skromną chałupkę. Chłopcy, wręcz z czułością, wypięli swojego osiołka z wózka i otoczyli i przecierali z troską w każdym ruchu. Następnie odprowadziły go do koślawej stajenki. 

 
Konie też widziałyśmy okrąglutkie i zadbane. Na przykład w Gizie. Boczna uliczka, rząd domków przycupniętych za żelaznymi bramami, leniwe piątkowe popołudnie. Tam właśnie właściciele wyprowadzali swoje araby ze stajni, ustawiali przed domami i pucowali do połysku. Później przeprowadzali je z lewa na prawo i z powrotem, bacząc czy aby na pewno sąsiad zdążył zauważyć. A sierść gniada, kasztana, siwa lśniła w słońcu. A tuż obok, za wysokim murem, tam gdzie zaczyna się Sahara, gdzie wieczorami spotyka się kairska młodzież, leżały martwe ciała porzuconych wierzchowców. Rozdęte rozkładem brzuchy, napięta, szara skóra, niewidzące oczy. Jak wraki zepsutych i zapomnianych pojazdów, którym pękło serce w oszalałym pędzie przez piaszczyste wzgórze. Bo właśnie tu egipscy chłopcy urządzają sobie wyścigi. Podobnie jak u nas, nocami, na głównych, wyludnionych arteriach miast. Tylko, że nasi chłopcy, tak myślę, bardziej troszczą się o swoje samochody czy motocykle. 

To jedno z takich wspomnień - drzazg. Choć chciałby człowiek pamiętać same dobre rzeczy, widok ten tkwi gdzieś głęboko i trudno się go pozbyć.

Są też zabawne historie. Jak na przykład to z Synaju, gdy na wymarzonym, konnym spacerze brzegiem morza, mój konik wykazał się fantazją. Najpierw rozochocony i rozbawiony zaczepiał wierzchowca Ines, później zaczął dziwnie przytupywać. A gdy zaczęłam mówić do córki, że pewnie znów będzie zaczepiał kolegę, on zrobił sobie radosny pad na piasek i małe tarzanie. Ledwo zdążyłam się odepchnąć. Nasz przewodnik się wystraszył, my się śmiałyśmy - głównie z mojego gapiostwa (trochę miałam szczęścia, bo mógł się położyć w wodzie), a egipska rodzina odpoczywająca na kocyku w pobliżu, mocno zaskoczona.

Są zwierzaki z którymi wręcz trudno nam się rozstać, jak te dwa szczeniaki spotkane tuż za Goreme, na jednym z naszych spacerów. Ależ miały ochotę się bawić, jakże spragnione były pieszczot. Dwie tłuściutkie kluseczki, które nie merdały ogonkami ale wręcz całe się wiły z radości. Parę metrów dalej, ich mama uwiązana na łańcuchu przyglądała się nam z uwagą. Gdy wróciłyśmy następnego dnia, bo spotkanie tak przypadło nam do serca, nie było ich, tylko groźny gospodarz wymachiwał w naszą stronę laską i coś groźnie krzyczał.

Nie potrafię chyba egzystować bez kontaktu ze zwierzętami. Zawsze są obecne w moim domu i życiu. Najdziwniejsze z nich, które pomieszkiwało w naszym mieszkaniu, to sowa. Tak, tak, w mieszkaniu, w rozsuwanej szafce miała swoją dziuplę. Ale to już zupełnie inna historia. Może kiedyś Wam ją opowiem :)

 Tu pani modliszka przecięła nam drogę i z godnością kroczyła sobie chodnikiem.