Koń jaki jest każdy widzi.

Ale koń czystej krwi arabskiej to wyjątkowe zjawisko.

 O tym za chwilę. Najpierw muszę przeprosić czytelników. Przeraził mnie fakt, że ostatni wpis był w sierpniu. Ale to nie lenistwo, mogę dodać na swoje usprawiedliwienie, choć bardzo nie podoba mi się, że po raz kolejny usprawiedliwiam się. Przez to mam jeszcze większe wyrzuty sumienia. Chciałam dobrze, a wyszło jak zwykle. Chciałam pisać częściej, a zamilkłam. Rozpoczął się rok szkolny (dobrze, że ponownie dla mnie się rozpoczął) i niestety w pisaniu swojego bloga poległam. Bo taką złą kobietą (i zapracowaną) byłam, jestem, i jeszcze będę. Nie, nie obiecuję poprawy, bo jeśli znów ucichnę to wstyd i kac psychiczny będzie jeszcze większy.

Spróbuję być nieco bardziej systematyczna. Obowiązkowa. Tak naprawdę to tęsknię za moim pisaniem, fotografią, a przede wszystkim Wami i zaprzyjaźnionymi blogami, których tak dawno nie odwiedzałam. 

Tak… Koń jaki jest, każdy widzi… Poudawajcie troszkę, że nie widzicie mnie kompletnym leniem.

Natomiast jeśli chodzi o konie czystej krwi arabskiej, to istoty iście bajkowe, Nie bez przyczyny mówi się w krajach arabskich, że stworzone zostały przez Allaha z garści południowego wiatru. Gdy Allah pozwolił położyć kamień węgielny pod świątynię w Mekce, podarował araba Abrahamowi i Ismaelowi. Natomiast syn Ismaela I Haggar był pierwszym człowiekiem, który jeździł konno.  Beduini o koniach tych układali poezje, a prorok Mahomet obiecywał „niebo pełne niewiast i koni”. Nawet istniało przykazanie by grzesznik utrzymywał konia, „a wszystkie jego grzechy odpuszczone mu będą”. 

I Polacy zakochali się tych eterycznych stworzeniach i sprowadzili je do kraju w XVIII wieku. Za co wdzięczna jestem Kajetanowi Burskiemu, Hieronimowi Sanguszce, Wacławowi Emirowi Rzewuskiemu. Dzięki nim mogłam pojechać do Janowa Podlaskiego i pokazać Ines araby. Stało się podobnie jak z flamenco, gdy po polskim, amatorskim występie moje dziecko wróciło zafascynowane, a ja uśmiechnęłam się do niej i powiedziałam, że pokażę jej prawdziwe flamenco. Co też uczyniłam w Andaluzji. Wcześniej zdegustowana moim lekceważeniem i krytyką, przyznała mi rację. Podobnie tą rasę trzeba poznać i przekonać się, że koń koniowi nie równy. Spojrzeć w bystre, inteligentne oczy, dotknąć delikatnych jak jedwab rozdętych chrap, dosiąść rwącego się do biegu, rozedrganego wierzchowca. A na dodatek to rasa, która bardziej niż inne przywiązuje się do człowieka, staje się jego przyjacielem i towarzyszem. Może to gdzieś tętniący w ich żyłach, wraz z krwią, oddech pustyni, pamięć zapisana w kodzie genetycznym, że pośród rozległych piasków i w skwarze słońca, nie tylko zwierzę może polegać na człowieku ale i człowiek na zwierzęciu.