W zaczarowanym świecie... czyli o Ulu Cami w Bursie słów i obrazów kilka

Wnętrze. To cisza zmącona jedynie szelestem wody płynącej ze stojącej po środku fontanny, przerywana gdzie nie gdzie rozmową prowadzoną szeptem, stłumionym przez dywany tupotem biegnącego dziecka. To skupienie nad zdobnymi wersetami koranu, zapamiętanie w modlitwie u stóp mihrabu kierującego myśli ku Mekce. To wirujące drobinki pyłu w smugach jaskrawego słońca wpadającego przez okna i przeszkloną kopułę, która wznosi się ponad fontanną. To kobiety w skromnie udrapowanych chustach, mężczyźni z uwagą obmywający dłonie i stopy. Starszy człowiek delikatnie przewracający pożółkłą stronicę i młody chłopak, który zdrzemnął się w cieniu filaru. To nawet wyschnięta ważka, która we wnętrzu świątyni zagubiła drogę i tu dokonała żywota. Południe senne i rozleniwione. Chwila wytchnienia od pośpiechu tego co na zewnątrz i tego co profanum. Chwila na odnalezienie sacrum w gorączce dnia. A wszystko objęte ramami białych ścian, zdobnych jedynie słowami Allaha, które ktoś z oddaniem wykaligrafował czarną farbą. 

To właśnie Wielki Meczet - Ulu Cami w Bursie. To ten, który tak bardzo chciałam zobaczyć podczas naszej wędrówki, ze względu na jego niebanalność, dekorację, duszę.

Powstał na przełomie XIV i XV wieku, na cześć zwycięstwa nad Zygmuntem Luksemburskim i klęską ostatniej wyprawy krzyżowej. Okrywa go 20 kopuł - to w zamian za 20 meczetów obiecanych Allahowi za porażkę wroga. Natomiast inskrypcje, które możemy dziś podziwiać, to część pierwszego, oryginalnego wystroju. Tylko filary są dziś białe, a nie jak za czasów świetności sułtana Bajazyta, pokryte szczerym złotem. Myślę, że to bynajmniej nie ujmuje im  urody.

Do tego meczetu jeszcze wrócimy. Trudno się z nim bowiem rozstać. Tymczasem jako tło do dzisiejszych fotografii jedno z piękniejszych wykonań Azaan