Smakowanie Kapadocji...

...a właściwie smaki Goreme. I te rzeczywiste i te metafizyczne. 

Zapraszam dzisiaj na tradycyjną potrawę, którą zjecie w Kapadocji. Tak smaczną jak i efektowną. Mowa oczywiście o Testi Kebab. Sedno przyrządzenia tej kompozycji mięs, jarzyn i przypraw leży w ceramicznym naczyniu, indywidualnym dla każdej porcji. Po włożeniu do środka produktów, naczynie jest zamykane i szczelnie zalepiane gliną, a następnie wkładane do pieca. Na stół trafia gorące i wciąż zamknięte. W środku czeka na nas pyszna niespodzianka.

Następnie rozpoczyna się rytuał otwierania glinianego skarbu. Delikatne uderzenie młotkiem, krótka pauza dla fotografa...

... i voilà! Skorupka równo pęka, a naszym oczom ukazuje się apetyczne wnętrze, które uwalnia  się niesamowity aromat. Wystarczy wziąć łyżkę i jeść. Tylko proszę uważać, potrawa jest jeszcze gorąca! Oczywiście można samemu spróbować otworzyć czarkę, ale myślę, że niewprawne uderzenie mogłoby przyprawić nasze danie dodatkiem glinianych skorupek.

Naprawdę wyśmienita sprawa. Po testi kebab zostało jedynie wspomnienie i pusta doniczka :)

Tymczasem Ines pozostała przy tradycyjnej wersji kebabu oraz cieszyła się nowym zakupem z pobliskiego sklepiku, muzułmańskim katechizmem.

Wieczorem, po tak smacznej kolacji, należy zgubić gdzieś kilka kalorii. I Goreme jest idealnym miejscem do tego. Tyle tu możliwości spacerów.

Pierwszego wieczoru odkryłyśmy miejsce widokowe na wzgórzu, ponad miasteczkiem. Panorama, jaka rozciąga się z niego, zachwyca, zapiera dech w piersiach. Zachód słońca właśnie tam oglądany, w najmniejszym stopniu nie miał nic wspólnego z banalnym zachodem słonca. I ta przestrzeń, te różnorodne formy skalne. Stojąc tam pomyślałam, chyba pierwszy raz w życiu, iż jest to miejsce, gdzie wręcz namacalnie, czuje się obecność Boga. To było naprawdę niezwykłe, silne odczucie i nie pozostawiało miejsca na żadną wątpliwość. 

A zdjęcia to tylko namiastka tego co się widzi, co się czuje. Nie oddaje przecież ani ciepła wieczoru, ożywczych podmuchów delikatnego wiatru. Nie oddaje ciszy delikatnie zakłócanej szelestem traw. Najlepiej stanąć tam o zmierzchu i nic nie mówić, po prostu pomilczeć.

p.s. Skłamałam, takie uczucie obecności Boga miałam również na Saharze. Zresztą Sahara to pełna mistycyzmu pustynia.