Boscastle i największa powódź współczesnej Wielkiej Brytanii

16 sierpnia 2004 roku, w pochmurny poranek ludzie w Boscastle rozpoczęli kolejny, oraz jak wówczas sądzili, zwyczajny dzień. Pootwierali sklepiki, puby, muzeum czarów, choć nie spodziewali się w taką pogodę zbyt wielu turystów w maleńkiej, założonej w XVI wieku, rybackiej wiosce. Dzieciaki miały wakacje, więc pozostały w domach i spokojnie mogły pograć na komputerze lub bezkarnie pogapić się w telewizor. Dzień był smętny i ponury. Tym bardziej, że domy leżały w wąskiej, otoczonej stromymi skałami, dolinie, nad rzeką Valency oraz mniejszymi, Jordan i Paradise. 

Około godziny dwunastej, w położonym 4 km dalej Lesnewth rozpadał się deszcz i z chwili na chwilę ciął coraz bardziej intensywnie. O piętnastej lało już 15 mm wody w przeciągu 15 minut. Burza uszkodziła i odcięła zasilanie elektryczne, coraz więcej ciemnych chmur gromadziło się nad domami. O piętnastej trzydzieści pięć, Valency wystąpiła z brzegów i z impetem ruszyła w stronę morza. Teraz wydarzenia toczyły się już lawinowo, na równi ze skłębioną, brunatną wodą. 

Niestety, deszcz się nasilał, choć wydawało się to niemożliwe. Na Boscastle ruszyła dwumetrowa ściana wody. O szesnastej dochodziła już do 3 metrów i płynęła już prędkością 40 km na godzinę. Nikt w wiosce się tego nie spodziewał. Przerażeni ludzie obserwowali jak ich samochody są unoszone w kierunku morza. W centrum dla zwiedzających Boscastle, Rebecca Davids pomogła schronić się sześciu turystom z piątką dzieci na strychu. Za oknami natura szalała, a po chwili resztki zmiecionego wodą mostu uderzyły w drzwi, rozbijając je w drobny mak. 

Sytuacja stawała się coraz bardziej dramatyczna. Budynek centrum trząsł się i pojawiały się kolejne pęknięcia. Ludzie uwięzieni na strychu byli przerażeni i bezradni. Na szczęście w powietrzu unosiły się już wezwane na pomoc helikoptery. Gdy runęła jedna ze ścian, a poziom wody sięgał krawędzi drabiny, ludzie wspięli się na dach. Dzieci w szoku kurczowo trzymały się ubrań dorosłych. Nie pozostało wiele czasu. W eterze rozlegały się komunikaty radiowe wzywające kolejne jednostki ratunkowe na pomoc. Deszcz był tak silny, że utrudniał widoczność z kilkudziesięciu centymetrów. Na szczęście w ostatnim momencie, zanim pozostała część konstrukcji zawaliła się, uratowano ludzi chroniących się na dachu.

Podczas całego deszczu spadło 1,4 miliarda litrów wody, zmiotła ona do morza 50 samochodów. 7 helikopterów RAF'u i marynarki wojennej ewakuowało 100 ludzi, którzy szukali schronienia nie tylko na dachach i w oczekiwaniu na pomoc rozpalali na nich ogniska, ale uwięzieni byli w samochodach lub wspinali się na wysokie drzewa oraz kościelną wieżę.Cudem nikt w tym żywiole nie zginął, jednak ludzie stracili swoje ukochane zwierzęta i w dużej mierze dobytek.

Ponowna powódź, ale już nie tak gwałtowna i brzemienna w skutkach, dotknęła Boscastle w 2007 roku. Gdy ja odwiedziłam tą wioskę w 2009 roku, była odnowiona i urokliwa. Nie dostrzegłam śladów tragedii, jedynie na niektórych domach pozostał, trudny do usunięcia, ślad górnej krawędzi wody. A w odnowionym centrum dla zwiedzających, można było zobaczyć film i wystawę poświęconą powodzi.