Jeśli jesteś po czterdziestce, to szykuj się na cmentarz

Wkurza mnie wszechobecne przekonanie, że ludzie po 40, to ludzie straceni. A po pięćdziesiątce to już chodzące trupy. Po prostu nieprzyzwoitość, że takie coś żyje, a nie daj Boże, jak toto wyjdzie na przykład na plażę.

 Mała próbka kwiatków z gogle, oczywiście przypisy w nawiasach są mojego autorstwa):

• Ludzie po 40 nie powinni biegać (no chyba, że kurcgalopem w stronę komunalnego)
• Ludzie po 40 nie radzą sobie z komputerem i innym sprzętem elektronicznym (powiedzcie to moim dzieciom :D )
• Ludzie po 40 wyglądają jak na to zasługują (??????!!!!!)
• Czy marketing sieciowy nadaje się dla ludzi po 40? (nie, kompletnie nie)
• Prawdopodobieństwo znalezienia faceta po 40 jest mniejsze niż prawdopodobieństwo bycia trafionym przez snajpera (lubię tym stwierdzeniem drażnić moje dzieci )
• Najbardziej oszołomiona [sic!] telewizją grupa wiekowa to dzieci w wieku szkolnym i ludzie po 40 (chyba muszę częściej włączać TV, tak w ramach używki oszołamiającej)
• Alkohol jest groźny dla ludzi po czterdziestce (a dla kogo nie jest?)
• „wątek dla ludzi po 40 – czy jak kto woli dla geriatryków” (Może już pora szukać specjalisty?!)
• Single po czterdziestce żyją w celibacie (zawsze człowiek się czegoś nowego uczy)

• „to po czterdziestce uprawia się jeszcze seks?!” (pozostawię to bez komentarza)
• Ludzie po 40 nie mają już tyle szczęścia (jasne, limit szczęścia się wyczerpuje wraz z wiekiem)
• Dla ludzi po 40 nie ma etatów (bo wiadomo po 40 to już człowiek do niczego się nie nadaje)
• „znam całą masę ludzi po czterdziestce, którzy już nie są w stanie funkcjonować” (kolejny dowód na to, że po 40 powinien być kontrolowany odstrzał, tak zwana selekcja)
• Portal dla ludzi po 40 o wdzięcznym tytule „Starość”

Ubawiłam się nieźle, ale również pomyślałam, że właśnie wielu ludzi w tymże wieku zgadza się z powyższymi punktami i odbiera sobie prawo do wszystkiego. Do marzeń, do ich spełniania, do poszukiwania miłości, do realizacji swoich pasji i samego siebie, do spełnienia się zawodowo i do tym podobnych.

Ileż razy widziałam dwuznaczny uśmieszek na twarzy moich rozmówczyń (mowa o kobietach, jakoś to jest regułą, faceci więcej chyba w sobie mają z otwartości dziecka), gdy mówiłam, że w życiu chcę jeszcze czegoś, chcę od życia czegoś więcej, marzę o paru rzeczach, że życie mnie bawi i że dobrze mieć jakąś pasje. A już przyznać się do prowadzenia bloga, to jawne proszenie się o określenie „dziwak”, „śmieszna” czy też wymowne kółeczko zakreślone na wysokości czoła. 

To co? Trzeba odchować dzieci, spełnić swoje zadania wobec rodziny, społeczeństwa, a nawet ojczyzny i następnie usunąć się w cień, a raczej w błękitną poświatę ekranu telewizora i wegetować w oczekiwaniu na śmierć,  oglądając kolejne seriale.

Muszę stwierdzić, że jakaś ułomna pod tym względem jestem, bo coraz rzadziej włączam telewizję, właściwie prawie wcale. Nawet wszelakie newsy, czy to co mnie interesuje odnajduję na necie. Czytam, fotografuję, uczę się nowych rzeczy, kradnę wolne od pracy chwile by realizować swoje pasje. I jakoś czuję, że żyję coraz intensywniej, a słowo nuda, w ogóle nie istnieje w moim słowniku. O tak, wciąż jest we mnie głód poznania, poszerzania horyzontów. I wciąż wiele rzeczy potrafi mnie zadziwić, a to chyba najlepszy dowód, że odległa jestem od stanu geriatrycznego. I jak jest to dziwactwo, to tak, chcę być dziwakiem. I mimo tego, że pracę mam jak na razie do czerwca, a później znów nie wiadomo, to czuję się unoszona prądem wartkiej rzeki, a może właśnie płynę pod prąd. 

Ktoś z pewnością pomyśli, ba, nawet powie, że prowokuję los. Być może, upadki są wpisane w ryzyko. Czy można nauczyć się chodzić, biegać, nie upadając. Tak więc na przekór wszystkim pseudo przyjaciołom, na przekór wszelakim znakom na niebie czy na ziemi, nie zamierzam tak łatwo się poddać i zamienić w choćby najpiękniej przybrane warzywo, zdolne jedynie do wegetacji z pilotem w ręku.  Niech więc nikt nie liczy, że mając nawet 50, wezmę prześcieradło i potulnie udam się w kierunku cmentarza komunalnego (no chyba, że na wszystkich świętych zapalić świeczkę, ale to bez prześcieradła wtedy). I bloga też będę pisać, nawet jak nikt go nie będzie chciał czytać. Howk! (jak mawiali starzy Indianie)

A teraz wypiję sobie grzańcową herbatkę z imbirem, dla złagodzenia nastoju i poczytam świetną książkę (i niech się nikt nie ośmiela mówić, że jak staruszka, bo bana dam) „ Screw work, let’s play”. Można się z niej wiele nauczyć, ale o tym kiedy indziej.

A tak poza tym to mamy pierwszy za oknem :)